BEEP, BEEP! 7.15 u, de start van m’n dagelijkse ochtendritueel. Ik zet snel m’n wekker uit, schuif m’n muskietennet opzij en stap m’n bed uit. Ik loop naar de keuken om het (inmiddels afgekoelde) water uit m’n waterkoker in een lege fles te gieten en in m’n koelkastje te zetten. Terwijl de worship muziek al door m’n speakertje schalt, draai ik m’n gastank open en zet ik de handvat-loze koekenpan op het vuur. Heerlijk wakker worden zo. Een paar minuten later zit ik aan tafel, om onder het genot van gebakken banaan met pinda’s en oploskoffie m’n daily devotional te lezen. Ik wil nog snel even afwassen voordat ik de deur uit ga (scheelt een hoop insecten), maar zoals vaak het geval is, komt er geen water uit de kraan. Gelukkig werkt het water in de badkamer wel; dan maar afwassen in de douche! Om 7.55 u loop ik naar het ziekenhuis, waar vijf minuten later m’n werkdag begint.

‘Christy needs to go for X-Ray’ vertel ik m’n collega. We zijn halverwege de artsenvisite maar voordat we alle 50 patiënten hebben gezien, is het al middag, dus ik probeer zoveel mogelijk direct te delegeren. ‘The only thing is that she’s still on oxygen’. Okay, mijn collega Mike weet daar wel raad mee. Bij gebrek aan draagbaar zuurstof, zet hij de generator uit, wikkelt de tweejarige peuter in een doek, rent naar buiten waar hij 500 meter verder in het radiologie gebouwtje weer tot stilstand komt. De röntgenfoto wordt gemaakt en in een grote envelop meegegeven. Gelukkig wordt Christy snel weer aan de zuurstof aangesloten, want de saturatie dipt gevaarlijk snel. De arts beoordeelt de foto op de afdeling, waarna we een behandeling voor TB (tuberculose) starten.

‘Let’s do a LP (lumber puncture) for Angel, to collect CSF’. Ach, arm kind. Ik weet inmiddels hoe de hersenvocht afname (d.m.v. ruggenprik) er aan toe gaat hier. De jongen komt voorzichtig de behandelkamer in lopen, waar hij met opgetrokken knieën op z’n zij gaat liggen. In Nederland zouden we een steriel veld creëren, verdoving geven en met een speciale naald het ruggenmerg penetreren. Hier niet. De dokter trekt z’n handschoenen aan, palpeert de wervels pakt een groene infuusnaald (de grootste canule die we hebben) en steekt ‘m tussen de wervels en zenuwuiteinden, het ruggenmerg in. Terwijl de jongen het uitschreeuwt van de pijn, wordt er snel een buisje onder gehouden, die in rap tempo vol druppelt met kleurloze vloeistof. Na 2 buisjes te hebben gevuld, wordt het gaatje afgeplakt met gaas en mag de jongen weer gaan. Ik hoop maar dat het niet gaat ontsteken of na gaat lekken, want dat kan desastreuze gevolgen hebben.

Als ik eind van de middag thuis kom, staat m’n keukenvloer blank. De kraan bleek nog open te staan (wat lastig te zeggen is als er geen water uitkomt, omdat sommige kranen de andere kant opdraaien). Een goede reden om weer eens grondig m’n vloer te dweilen, haha!

Funfacts:
#Bel
Vier keer per dag luiden we een grote koeienbel over de afdeling, waarna de tientallen moeders zich hutje-mutje om de kar heen dringen om de medicatie voor hun kind in ontvangst te nemen.

#kaal
Zowel mannelijke als vrouwelijke verpleegkunde studenten, zijn verplicht hun haar te millimeteren. Gelukkig ben ik zelf geen student meer!