We zijn net klaar met de artsen visite, goed nieuws voor de 4 kinderen die met ontslag mogen! Volledig opgeknapt na bloedtransfusie vanwege hevige bloedarmoede, antibiotica voor longontsteking, (zelfgemaakte) sondevoeding voor ondervoeding en infuus behandeling voor malaria. We maken de papieren in orde, terwijl ze zich opgetogen klaarmaken voor vertrek.

Piieeeeep, de ijzig lage toon dringt genadeloos hard door op de kinderafdeling vanuit de monitor naast Muto’s* bed. Oh nee toch, geen hartslag! Ik haast me snel naar de kleine jongen (bijna 1 jaar oud) die is opgenomen met bloedvergiftiging en hersenvliesontsteking. Reanimeren! M’n collega komt al snel met een intubatie-ballon en de nodige medicatie. Houd vol Muto, je kunt het! Hij ziet er zo verslagen uit met z’n ogen gesloten, tube in z’n mond, zuurstof en sonde in z’n neus en saturatiemeter aan z’n vinger. We geven medicatie, blijven reanimeren en beademen, maar helaas. Muto heeft het niet gered. En dat terwijl z’n moeder vanochtend te horen heeft gekregen dat ze HIV positief is. Ik ben inmiddels ervaren in het afleggen van een dode, maar het blijft toch schrijnend, vooral als het een kind betreft. En het erge is dat hij zo ziek is geworden doordat een medicijnman z’n tanden eruit heeft getrokken (een vreselijk ritueel dat we veel te vaak zien, letterlijk levensgevaarlijk omdat kinderen hierdoor sepsis en meningitis ontwikkelen).

Als ik thuis kom, is m’n ‘achtertuin’ (open grasveld waar meerdere huisjes opstaan, uitlopend op de weg), gevuld met spelende kinderen, geitjes en kippen. M’n lieve buurmeisje Abigail (2,5 jaar) komt gezellig even knuffelen, terwijl we meezingen met de muziek waarbij ze vrolijk op m’n enorme waterfles slaat. Heerlijk genieten zoveel onbezonnenheid! (Hoewel die ondeugende meid het gras vlak voor mijn deur ook graag als toilet gebruikt, wat voor een stinkend vliegen-walhalla zorgt).

Ik ben nu precies twee weken in het prachtige Oeganda en het voelt al aardig als thuis. Overdag is het rond de 20-25 graden, rond 19.30 u gaat de zon onder en koelt het af tot een graad of 16. Hoewel het regenseizoen voorbij is, valt er af en toe nog wel een flinke bui, maar dat kan ook eigenlijk niet anders met zo’n prachtige groene omgeving.

In m’n huisje heb ik al aardig m’n draai gevonden; m’n kleren worden tegenwoordig ook daadwerkelijk schoon wanneer ik ze met de hand was (en steeds vaker ook zeepsop-vrij) en hoewel ik nog niet de perfecte methode heb gevonden om zelf brood te bakken (zonder oven), zit ook daar een stijgende lijn in. Er zijn geen afvalcontainers, dus GFT geef ik aan de geiten en ik maak regelmatig een klein vuurtje om m’n plastic- en papierafval te verbranden. Voor de boodschappen is er geen supermarkt met vaste prijzen, maar kleine stalletjes langs de weg waar groente en fruit en de basic huishoudelijke spulletje worden verkocht. Gelukkig heb ik ook steeds meer door wat ‘normale’ prijzen zijn, want ze vragen gerust 4x zoveel!

Vanaf deze week ben ik fulltime op de kinderafdeling aan het werk, waar gemiddeld zo’n 20 a 25 kinderen opgenomen liggen. Aan het begin is het nog een beetje zoeken hoe het precies in z’n werk gaat, wie waarvoor verantwoordelijk is en waar beslissingen op worden gebaseerd. Het ziekenhuispersoneel spreekt wel Engels, maar onderling wordt er ook wel lokale taal gesproken en de patiënten spreken vrijwel geen Engels. Dat maakt het wel extra uitdagend, maar ook een goede stimulans om de lokale taal een beetje te leren. Gelukkig zijn veel dingen universeel, zoals diagnoses, verpleegtechnische vaardigheden, antibiotica klaarmaken, etc. (vaak wel met beperktere middelen of diagnostiek), dus tegen het einde van de week kan ik al aardig zelfstandig uit de voeten.

Ik heb besloten zo’n 2 a 3 maanden op de kinderafdeling te werken om vervolgens naar een andere afdeling te switchen.

*Muto is niet de echte naam

Leuk dat jullie meelezen en bedankt voor de lieve reacties, waardeer ik enorm!

Wil je op de hoogte blijven? Vul dan hier je emailadres in en ontvang automatisch een mailtje wanneer er een nieuwe blog is geplaatst.