Een 19 jarige jongen komt binnen met een pijnlijke gezwollen hand. Hij zegt dat hij tegen een harde muur heeft geslagen. Het ziet er gezwollen uit, nauwelijks te bewegen en flinke asdrukpijn. Dat zou best eens gebroken kunnen zijn..  Ik vraag mijn collega (dokter) ook even te kijken, waarna we hem met de taxi naar het ziekenhuis sturen voor een röntgenfoto.

Even later komt hij terug met de foto. Hij heeft geen papieren met de uitslag meegekregen en er is verder niks gedaan met de hand.  Vluchtelingen zijn helaas niet heel geliefd onder het ziekenhuis personeel, wat vaak resulteert in enorm lang wachten en minimale zorg voor deze mensen. Op de foto is geen fractuur te zien, dus dat is positief. We sturen hem met een drukverband en pijnmedicatie weer terug het kamp in. Diezelfde dienst komen er in totaal nog 5 andere jongens met hetzelfde verhaal, allemaal ’tegen een harde muur aan geslagen’ met kneuzingen en fracturen als resultaat (heel toevallig 😅).

De agressie in het kamp neemt toe. Steeds vaker komen er mensen die slachtoffer zijn van geweld. De procedure van status toekenning is recent gewijzigd, waardoor de nieuw aangekomen vluchtelingen in 2 weken door het hele proces heen gaan, terwijl er duizenden mensen al ruim 2 jaar op precies datzelfde proces moeten wachten.

Wat ontzettend veel hoop en vreugde geeft zijn de jonge kinderen die onbezonnen rondrennen, zich niet/ nauwelijks bewust van de hopeloze omstandigheden. Kinderen zoals die lieve kleine meid die huilend binnenkwam na een val op haar achterhoofd. Ik zie het als een voorrecht om de wond dicht te kunnen lijmen, een ballon te kunnen geven om vervolgens die vreugdevolle pretoogjes weer tevoorschijn te zien komen.