Blauwe, knipperende zwaailichten steken fel af tegen de heldere hemel. Nieuwsgierig loop ik naar de ingang van de medical post, waar een politieagent haastig uit de auto stapt. Er is een man die met spoed geholpen moet worden, niet in staat om naar de post te komen. We grissen de first-aid kit mee en springen de auto in. In hoog tempo rijden we verder het kamp in.

Ik kijk door het raampje naar buiten; de omheining van hoge hekken met prikkeldraad geven me het gevoel dat we in een gevangenis zijn beland (wat voor veel vluchtelingen ook zo voelt, gezien ze vaak maar 1x per week het kamp mogen verlaten). We passeren verschillende soorten tenten, talloze mensen van allerlei culturen, rondrennende kinderen in gescheurde kleding. De penetrante rioollucht is onmiskenbaar aanwezig.

De agent stopt de auto, snel springen we eruit.