Zondagmiddag, 16 april 2017, 15.30 u. Eindelijk tijd om de auto in te stappen, op weg naar Brussel Airport! Na nog gezellig wat eten met m’n ouders, broertje en zus, lopen we richting de handbagage check-in. Hiervoor moet je eerst door de poortjes waar je alleen met je ticket doorheen komt. Na een knuffel, een zoen en een traan, sluiten de poortjes achter me dicht. Ik zwaai nog een laatste keer en besef ik dat het nu toch wel echt definitief is.

Als ik om 3.30 u (Gambiaanse tijd), eindelijk op Banjul Airport aankom, word ik hartelijk verwelkomt door Annemieke (Nederlandse verpleegkundige, directrice van het ziekenhuis en tevens mijn werkbegeleider), Omar (local) en 3 gezellige Nederlandse meiden van ongeveer mijn leeftijd, die al ruim 2 maanden stage lopen in het LHC.

Als we rond 4.15 u aankomen in het Health Center (waar de appartementen boven zijn), gaan we na een korte rondleiding nog wat drinken op het balkon. Het is ongeveer 5.15 u als er een arts binnen komt gerend: ‘EMERGENCY!’ Iedereen springt op en rent naar beneden, waar de gezondheidskliniek zich bevind. Omdat ik natuurlijk (nog) niet veel kan betekenen, pak ik mijn koffer uit en wil ik een douche pakken. Helaas komt er bijna geen water uit de kraan en het feit dat er insecten over de muur van de douche kruipen, is ook wel even wennen. Als ik vervolgens doodmoe mijn bed in wil duiken, hoor ik dat de man (van het noodgeval) is overleden. Heftig. Als ik vervolgens op mijn bed neer plof om nog een paar uurtjes slaap te pakken, is het niet alleen de extreme hitte waardoor ik word geteisterd, het gejammer en geschreeuw van de nabestaanden van de overleden man zijn oorverdovend, vooral in combinatie met de Islamitische gebedsoproepen die ook precies om 6.00 uur beginnen.

Gelukkig heb ik van 6.00 – 9.00 uur nog een beetje kunnen slapen. Straks ga ik met de medestagiaires naar het dorp om de buurt te verkennen. Overmorgen (woensdag) begin ik met stage lopen. Een heftige start, maar dat neemt niet weg dat ik ontzettend veel zin heb in de komende 4 maanden!