Ik loop snel even naar huis (5 minuten vanaf het ziekenhuis) om m’n oplader te halen, als er een grote stofwolk opwaait door de auto die voorbij komt rijden. De bestuurder stopt een paar honderd meter verderop, laat een 16 jarige, zwangere meid uitstappen en rijdt langzaam weer verder…

Als ik haar passeer, raken we aan de praat. “I don’t have a house or a place to go, you help me please!” Inmiddels ben ik erachter dat haar naam Edvin is, maar door haar gebrekkige Engels en mijn gebrek aan Rugika verloopt de communicatie wat moeizaam. De autobestuurder is intussen ook uitgestapt, loopt naar me toe en vertelt dat hij deze dakloze meid vanmorgen slapend in z’n auto heeft gevonden (een paar uur rijden hier vandaan). ‘And I think she is a bit mad’ voegt hij er fluisterend aan toe, dus heeft hij haar hier maar naartoe gebracht.

‘No problem, I got it from here!’ De man keert opgelucht terug naar z’n auto. Ze heeft inderdaad iets aparts over zich, maar is verder een lieve, spontane meid. Ik neem haar mee naar huis, waar ze gulzig een stapel versgebakken pannenkoeken wegwerkt. Opgefrist en voorzien van een nieuwe jurk, lopen we samen naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis, waar ze verder opgevangen wordt door het team.

De volgende dag voorzien Elisa en ik de psychatrische afdeling van onze wekelijkse dosis entertainment. Een worship sessie met de gitaar, waarbij de patiënten het heerlijk vinden om luidkeels mee te zingen en dansjes te doen, prachtig!

Schaterlachend rennen de kids (uit het dorp) heen en weer van mijn badkamer naar de woonkamer en terug. Heerlijk zoveel gelach, typische weekend vibes! Ik ben bijna klaar om Dylan’s haar van cornrows (vlechtjes) te voorzien, als Cherish naar me toe komt. ‘Defin! Ruik het haar van onze baby, lekker hè!?’ “Oh yeaah… Wait, what!?” Dit ruikt verdacht veel naar mijn kostbare flesje conditioner (iets wat hier niet verkrijgbaar is), essentieel om m’n haar doorkambaar te maken. Dat moeten ze niet nog een keer doen, maar gelukkig hebben ze nog een klein restje over gelaten om nog een laatste keer m’n haar te kunnen insmeren. Het scheelt dat ik het toch maar een keer per week hoef te borstelen, haha!

Deze week ben ik met Heather mee geweest met het ‘Empower project’. Een goed initiatief waarbij jongen meiden uitleg krijgen over de puberteit, mensturatie cyclus en persoonlijke vragen kunnen stellen. Ze krijgen ‘reusable menstruation pads’ mee, zodat ze gewoon naar school kunnen blijven gaan tijdens hun maandelijkse periode.

Fun facts:
#Time Flies
Nog maar 1 week werken in Kisiizi, voordat Lois (m’n zus) in Oeganda arriveert voor deel 2 van dit Afrika avontuur. Echt bizar snel, de tijd vliegt!!

#Mike
De longoperatie van Mike is succesvol verlopen! Na een voorspoedig herstel is hij deze week weer ontslagen uit het ziekenhuis. Een levensveranderende gebeurtenis voor Mike en zijn familie, hartelijk bedankt aan iedereen die heeft bijgedragen!